Compleet zonder hulp.
Dat gaat prima, tot het moment dat de scones voor 'the finishing touch' bestreken moeten worden met losgeklopt eigeel alvorens ze de oven in gaan.
Er moet een ei gescheiden worden. Lichte paniek breekt uit. Hoe doe je dat?!? Oh ja, zo. Maar als het nou niet lukt...
Stress sluipt de keuken in. Ik word er bij geroepen. De heren twijfelen tussen de nieuwe taak aan mij overlaten of het toch zelf proberen.
Maar straks gaat het fout!
Maar straks gaat het fout!
Ik hoor mijzelf zeggen: "Het ergste wat er kan gebeuren is, dat je het ei zo hard breekt dat het eigeel kapot gaat en het ei overal zit waar je het niet hebben wil. En hoe erg is dat nu eigenlijk? Dan pak je gewoon een nieuw ei en probeer je het nogmaals. Toe maar."
Het ei wordt zonder noemenswaardig knoeien perfect gescheiden, de jongens zijn trots.
En ik vraag me af, waarom ik tegen mijzelf zo veel strenger praat dan tegen hen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten