Daarnet viel ik van de trap. Ik gleed uit op de één na bovenste tree, ik sloeg af, gaf mee (jiu-jitsu in jonge jaren toch nog ergens goed voor geweest), viel soepel een tree of 10 omlaag, kon direct opstaan en het viel allemaal best mee.
Ik was alleen toen ik viel, dus niemand hoorde mij kermen en jammeren (voordeel) en niemand vroeg bezorgd of het erge pijn deed (nadeel).
Omdat er behalve schrik, blauwe plekken en een enigszins ontvelde vinger plus elleboog niets dramatisch aan de hand was, mocht ik van mijzelf mijn lief niet uit vergadering en mijn hartsvriendin niet uit haar werk bellen.
En voelde ik me hartstikke zielig.
Niet omdat ik me pijn had gedaan.
Nee, omdat ik het tegen niemand kon vertellen....
Tssss, waar zou ik zijn zonder Facebook, Twitter en ander online geklets??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten